Het begon bij het inschrijfformulier.
Een tafel. Een map. Een pen die te dik schrijft. En dat ene moment waarop je, tussen de BSN-nummers en handtekeningen door, ineens denkt: dit is dus het begin van de middelbare school.
Nou ja, het voorportaal. Er komt nog een kennismaking met mentor, met klas, met “de sfeer”. En uiteindelijk met dat rooster waarin ik hopelijk ook ooit de gymspullen terugvind.
Mijn dochter had er meteen zin in. Gelukkig. Maar ook: zorgen. Over vriendinnen, over “wat als er niemand aardig is”, over kamp op haar verjaardag, over hoe alles gaat op die nieuwe school. Ze zei het allemaal hardop. En ik knikte alsof ik wist hoe dat voelt. Terwijl ik intussen terugdacht aan mijn eigen brugklas en de permanente paniek over kaftpapier.
En dan hoor je die woorden op de ouderavond: “We verwachten dat kinderen zelfstandig hun week plannen.”
Ik verslikte me bijna in mijn eigen binnenpretje.
Zelfstandig plannen?
Mijn dochter heeft de concentratie van een garnaal met ADHD.
Vraag ik haar om haar tandenborstel in te pakken, dan eindigt ze drie kwartier later met een glittermasker en een open knutseldoos.
Structuur?
Zij is structuur. Alleen dan op een manier die alleen zij begrijpt.
Kamp was ook al zo’n ervaring. De eerste keer was al even geleden, inmiddels zaten we op kamp nummer drie. Veel zin had ze, maar ze bleef wat timide, afwachtend. Het was spannend, maar geen drama.
Nieuwe vriendinnen maken ging vanzelf. Spellen, lol, de bonte avond waarbij ze zich dagen druk maakte over of ze mee moest doen — en toen uiteindelijk het meest fanatiek was van allemaal.
Ook momenten waarop anderen haar raar vonden omdat ze gewoon bij haar eigen beslissing bleef.
Maar hé – dat is dan weer een les in grenzen aangeven. Voor haar. En een les loslaten voor mij.
Of nee, niet loslaten.
Mee laten deinen.
Een soort mentale navelstreng die nog steeds zachtjes terugveert elke keer als ze beneden komt voor “nog één kus” nadat ze eigenlijk al in bed ligt.
En dat is het gekke.
Je weet dat het moet.
Dat loslaten.
Dat zelfstandiger worden.
En toch voelt het alsof jij er harder aan moet wennen dan zij.
Zij maakt zich zorgen over wie er in haar klas zit.
Ik over hoe vaak ik nog haar broodtrommel openklap voor school.
Ik ben dus moeder van de oudste. De voorloper. Het proefkonijn van het middelbare schooltraject. En hoewel ik mezelf soms geruststel met “bij de volgende weet ik hoe het werkt”, voelt dit als het einde van een tijdperk.
En misschien ben ik daar wel niet helemaal klaar voor.
Dus ja…
We zeggen dat we ze loslaten, maar ondertussen kijken we of ze hun sleutels niet vergeten.