Dus ja… even haar alleen
Het is donderdagmiddag. We stappen op het vliegtuig, zij voor het eerst écht op stedentrip, ik voor het eerst in lange tijd zonder planning, zonder drie kinderen tegelijk om me heen. Alleen wij twee. Moeder en dochter. En dat is precies de bedoeling.
Maar even serieus: daar gingen wel wat officiële stappen aan vooraf. Want ja, als je als moeder alleen met je kind reist, dan moet je kunnen aantonen dat je ‘m niet ontvoert. Dus: paspoort, toestemmingsformulier van de andere ouder, kopietje ID erbij. Een mapje vol bewijzen dat deze liefdevolle moeder-dochtertrip gewoon legaal is.
In een gezin waar één kind meer zorg vraagt, draait alles vaak, zonder dat je het wil, om die zorg. Alles wordt afgestemd. Iedereen past zich aan. De middelste vermaakt zich buiten met vrienden. De jongste ligt nog uitgeteld op de bank, bij te komen van school, therapie en de duizend prikkels van de laatste weken. En de oudste? Die schikt zich. Altijd. In het plan. In het ritme. In wat er nodig is.
Maar nu… is het háár tijd.
Omdat ze net groep 8 heeft afgesloten. Omdat ze straks naar de middelbare school gaat. Omdat ze het verdient. En omdat ik voel dat ze me nodig heeft, niet als zorgcoördinator, niet als regelmoeder, maar gewoon… als mama.
We slenteren door Londen. Zij en ik. Voor het eerst écht samen op stedentrip. Ze wijst naar de rode dubbeldekkerbussen en wil een foto bij Big Ben. We lachen om het links rijden en zoeken samen uit hoe de metro werkt. Geen gehaast. Geen schema dat ons opjaagt. Alleen tijd – voor haar, voor mij, voor samen.
We drinken iced lattes en lopen hand in hand over drukke straten. En ja, Sephora. Natuurlijk moesten we daar heen. “Even kijken, mam. Nog één keer. Ze hebben hier andere dingen.” We gaan drie keer naar binnen. Alleen al omdat het kan. Omdat er niemand is die op haar beurt wacht of roept dat ze zich verveelt.
En ik voel het in alles: dit is nodig. Dit is helend. Voor haar, maar ook voor mij.
Want het is zó makkelijk om opgeslokt te raken in alles wat moet. Maar vergeten wat voedt. Vergeten dat aandacht geen extra luxe is, maar een eerste levensbehoefte. Zeker voor kinderen die gewend zijn te wachten. Zich aan te passen. Stil te zijn als het even niet uitkomt.
Dus ja. Deze week geen afwas. Geen overprikkelde avonden, geen overleg over hulpmiddelen of ademhalingstherapie. Alleen een meisje van elf, een moeder met tijd en de stad Londen.
En straks? Dan stap ik weer terug in het volle leven. Maar wel met haar hand steviger in de mijne. Omdat we even samen ademhaalden.
